Son yıllarda sevdiğim insanlar bir bir ölüyorlar, ne yazık ki cenazelerine gitmiyorum, çünkü Giresunluların çoğundan nefret ediyorum, yüzlerini görmek istemiyorum. Hatice teyzem, Talat eniştem, derken dün de Asaf eniştem uğurlandı. Asaf eniştemin çok ekmeğini yedim, ilkokul çağımdan beri bana bir sürü iyilik yaptı, hakkını ödeyemem, maalesef Giresun fobim yüzünden son yolculuğuna gitmedim, teyzemi aradım, üzüntümü söyledim.
Giresun'a son gidişimin üstünden en az on sene geçti. Asaf eniştem Almanya'dan kesin dönüş yapmış, merkezdeki köyüne yerleşmişti. Klasik gurbetçilerimizden çok farklıydı, son derece zekiydi, ehlikeyifti, Almanya'da evi vardı, her sene birkaç ay orada kalıyordu. Neyse, beni yatıya davet etti, taksi tuttu, somon balığı aldı, krallara layık sofra hazırlattı, köpeği Bobi ve kedisi Mahmut ile tanıştırdı, özel bir ahırda bulunan tavşanlarını gösterdi. Mahmut'un iki eşi, bir alay piçi vardı, hem onlarla hem Bobi ile doyasıya oynadım. Hayvanların maşallahı vardı, teyzem hepsini el bebek gül bebek besliyordu.
Böyle bir eniştenin cenazesine gitmedim, bat dünya bat! Giresun'a atom bombası atılsa üzülmem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder