Hayatımın en güzel günlerini yaşıyorum, Corona kabusu sayesinde işlerim rast gitti, geçenlerde detaylandırmıştım, konuyu yeniden deşmeyeyim, sadede geleyim: Bir kamyon para kazansam da bu ülkeden göçmeliyim, fikirlerimi kaleme almalıyım.
Türkiye'de ifade özgürlüğünün kırıntısı yok, özgür değilim, baskı altındayım, tehdit edildiğim dahi oldu, hak arayamadım; yazamıyorum, yazsam bile yayımlatamıyorum, yayımlatsam da okura ulaşamıyorum, kısacası ben yokum, var numarası yapıyorum. Söyleyecek sözüm çok ama hapsi göze alacak gözüm yok. Kafamda epey proje birikti, bunları kitlelerle paylaşmalıyım, bunun yolu da yurt dışına yerleşmek ve İngilizce yazmaktan geçiyor. Fikir adamıyım, lümpenle vakit kaybedemem, zottiriklerle didişemem, düşünce çakıştırmalıyım. Karamsar gözle bakayım: Başarısızlığa uğrasam da kaybedecek bir şeyim yok, çünkü burada zaten icraat yapamıyorum, yani cesur olmak için bahanem var. Düşünür diyeli, kıyıyı gözden çıkarmayan okyanusu keşfedemez.
Corona dengeleri altüst etti, uzun bir süre bir yere gidemem, bir yılı bile geçebilir, bekleyeceğim, göreceğim, fakat bu süre zarfında ölesiye İngilizce okuyacağım, dağarcığımı geliştireceğim. Destur de ya iblis!
