Tam 41 yıl oldu, Eshabı Kehf'i bir dakika dahi yanımdan ayırmadım, her an cüzdanımda taşıdım. Sene 1979, yatılı okula gidecektim, babam bir kağıda Eshabı Kehf'i yazdı, verdi, yanından ayırma dedi, o günden beri belki 20 cüzdan eskittim, emaneti sakladım. Yurt dışına giderken rahmetlinin Eshabı Kehf'ini ve Coni'nin kavanozdaki tüylerini de götüreceğim. İnşallah kalıcı yerleşim hakkı alırım, fakat şunu iddia ediyorum: İngilizce konuşulan bir ülkeye yerleşebilsem, en geç bir yıl sonra o lisanın cambazı olurum, eserler üretirim. Gavur olsun, İngilizce olmasa da razıyım, bu coğrafyadan uzak kalmak dahi yeter!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder