Kurt kışı geçirir ama yediği ayazı unutmaz

Kurt kışı geçirir ama yediği ayazı unutmaz. Corona zamanında evsiz kalmıştım, bana bir kişi yardım eli uzatmamıştı. Yüzbaşıyken atılacağımı öğrenmiştim, orta kulak kireçlenmesine binaen malulen emeklilik için dilekçe vermiştim, arkadaş, akraba çevrem selamı kesti, kızlar bile uzak durdular. Sendeledim, düştüm ama yıkılmadım, kalktım, edebi şaheserler yarattım, yüzde bir trilyon ihtimalle bu coğrafyanın yetiştirdiği en kaliteli yazarım, belki mizahta da aynı şeyi söyleyebilirim. Altının kıymetini sarraf bilir. Bir gün eserlerim yabancı dillerde neşredilirse herkes gerçekleri görebilir. Tıraşı keseyim, sadede geleyim: Gelecekte bir trilyon dolarım olsa dahi Giresunlu akrabalarıma (sadece Okan -annem ona karşı kötüleyici laflar etti, bir kitabımda mizahi anekdot ile onu iğneledim, fakat Okan'ın bana asla kötülük yapmayacağını sonradan zekamla anladım- ve Aydın'ı severim,) bir kuruşumu vermem, esasen o ikisi haricinde annemle kardeşim dahil hiçbir Giresunluya günahımı vermem, en fazla selamlaşırım. Kinci değilim ama salak da değilim, şimdi son derece mutluyum, maziyi hatırladıkça alayından tiksiniyorum. Bana kimin iyilik yaptığını biliyorum; doğuştan filozofum, karnım doysun, ıssız adada mutlu olurum, kimsenin selamına dahi ihtiyacım yok. Mutluluk insanın içindeki dehaya bağlıdır, başka da formülü yoktur. Nietsche'nin ilk hocası olan Arthur Schopenhauer'in AFORİZMALAR kitabı benim başucu eserimdir, bana beni tanıttı, nefes nefese okudum, herkese tavsiye ediyorum. Karakterimle bağdaşmayan bir mesleğe bilinçsizce, isteksizce girdim, detayları kitaplarımda açıkladım, askerliği benimseseydim değil Kuleli, Türkiye birincisi dahi olabilirdim. Herkesten farklıyım, bunun olumlu özelik olduğunu internet ve yeteneklerim sayesinde anladım. Kültür aristokratıyım, lümpenle iç içe yaşadım. Bat dünya bat!