İnanın, keşke kaza yapmasaydım diye hiç hayıflanmadım.

Beni afsunladılar mı nedir, kötü gibi görünen her vaka lehime oluyor. Misal, geçen sene 12 ağustosta bisiklet kazası geçirdim, elmacık kemiğim kırıldı, 9 Eylül Hastanesi Plastik cerrahi kliniğinde ameliyat oldum, üç hafta sıvıyla beslendim, feleğimi şaşırdım, ancak cenabıtotem bana, "Ya kulum, seni eski haline döndüreyim, geçmişe ışınlayayım," dese reddederim, hatta toteme şirk koşarım. Niye? Bir kere kaza yapmasam Sığacık'dan kaçmazdım, lümpenle iç içe yaşardım. Ayrıca kaza bana yaradı. Örneğin eskiden tek tük de olsa saçım dökülüyordu, şimdi yerde, yastıkta, ... tek bir kıl göremiyorum; gerçi kelliği önemsemiyorum, gelecekte damdazlak kalsam da üzülmem; üstelik eskisinden daha güçlüyüm, benç preste doksan kilo (Oradaki spor salonu ameliyatımdan birkaç hafta sonra kapandı, yani cascavlak kalacaktım,) basıyordum, şimdi yüze çıkardım, barfikste tümden sapıttım. Bir de baklavaları dizdim, şeklimi şemailimi değiştirdim, kaslandım, gençleştim. Burada şahane besleniyorum, orduevinde tıkımlanıyorum. Kilo vermeme rağmen eski tişörtler bana dar geliyor, geçenlerde tişörtçüye gittim, XXL beden bana tayt gibi geldi. Tabii markadan markaya değişir, illaki uygun tişört bulunur, fakat eski gömleklerim, tişörtlerim, kazaklarım darlaştı. Bir de zihnimin berraklaştığını hissediyorum, en basitinden İngilizcemi hızla geliştiriyorum. Şimdi size soruyorum. "İyi ki kaza geçirmişim, amı götü dağıtmışım," diye dua etmekte haksız mıyım?