Vay canına!

Sıfırdan farksız eşyalarıma Letgo'da iki aydır alıcı çıkmadı, güya 1 Eylül'de (pazartesi), yani bir ay önceden ev sahibine "çıkıyorum," diyecektim. Üniversite sınav sonuçları da açıklandı, herhalde satamayacağım. En az yirmi bin lira edecek eşyaları eskiciye bin liraya verecek kadar keriz değilim, biraz daha dişimi sıkarım, belki ilkbaharda hatta kışın yurt dışına gidiş fırsatı yakalarım. Memleketin enayisi ben miyim? Kırklareli'nde iken devre arkadaşım Eskişehir'de bir yıldır boşta duran, önceden iş yeri olarak kullanılan ve kavgalı bir ayrılık yaşanan ahırvari evine beni çağırdı, karyola, perde vs vaat etti, hiçbir şey vermedi, ev de yaşanılmaz bir mekandı, Kırklareli'nde eşyalarımı ev sahibi çok uygun fiyata alacaktı, on gün daha ücretsiz kalabilirsin demişti, eşyalarımı Eskişehir'e hem de Bursa'dan gelen birinin benzin, köprü masrafını karşılayarak götürdüm, uzatmayayım, en az bin dolarım havaya uçtu, o eşyaları bir daha göremedim, fırsatım olursa ileride videoyla neler olduğunu anlatırım, ilk kitabımda da yazarım. Bu sefer acele etmeyeceğim, mükemmel besleneyim de karın kasımı sergileyeyim diye servet harcayamam. Malum, yeni kiracıya maksimum fiyattan kitliyorlar, emlakçı tırtıklıyor, ev sahibi depozito kesiyor, tam tabiriyle soyuluyoruz. Olayın bu yönü de var, milyarder olsam bile ahmaklara zırnık koklatmam. Eskişehir'de istisnai durum vardı, sınıf arkadaşıma güvendim, sözlerine inandım. Annemle kardeşim de dünya kadar paramı ve malımı hileyle çaldı, onlara da güvendim. Normal şartlarda kimse beni kekleyemez, tanıdıkları aslında tanımıyormuşum. Neticeye geleyim: Eşyalarıma alıcı çıkmazsa bir yere taşınmam, tamamen yabancı yayıncı arayışına ve yurt dışına nasıl hicret edebilirim sorusuna odaklanırım. Ben her zaman b, c, d planları yaparım, hıyar gibi bakakalmam.